Art Rotterdam voorbereiden - bloggen en het leven

Deze week realiseerde ik me dat het 10 jaar geleden is, dat ik me met mijn blije 18-jarige hoofd inschreef bij de Kamer van Koophandel als zelfstandig ondernemer. Ik wist toen hélemaal wat ik wilde (dacht ik…). Nee, mij zou het lukken (vond ik). In mijn hoofd had ik het allemaal zo mooi voor elkaar, maar het leven is uiteindelijk gewoon één grote bizarre gekte bestaande uit allerlei verrassingen en zijpaden die je te nemen hebt. En dat is maar goed ook, want ik had alles niet willen missen. Het is uiteindelijk allemaal beter gegaan dan ik had durven hopen. En alle gekke bijbanen van de afgelopen jaren, waarin ik heb geleerd te koken, heb bijgeklust als fotograaf, tekstschrijver, webmaster… de grote grap is dat ik alles wat ik vandaag de dag nodig heb als blogger en kunstenaar juist door al die zijpaden heb geleerd. Die grote chaos heeft dus toch wel zin, lijkt het...

Art Rotterdam

Gisteren begon mijn dag gewoon fijn; met een fijn bakje leut, in een fijn café in het fijne gezelschap van een andere kunstenaar. Fietsend naar huis (nou ja, dit tengere geval werd bijna als een vliegertje de Maas in geblazen, maar goed…) bleven er een hoop zinnen die we hadden uitgewisseld, rondzingen in mijn bolletje.

''Ik voel dat ik op een turning point terecht ben gekomen''; zo vertelde ik ook aan die kunstenaar in kwestie: ''aankomende maand is dus mijn performance op Art Rotterdam. Toen ik op de Academie zak was om daar te kunnen presenteren een soort denkbeeldige prestatie die zou bewijzen dat ik niet helemaal gefaald was als creatieveling.

Ik zie het werk voor Art Rotterdam als terugblikken op de laatste 10 jaar, die vaak gevuld was met een eenzaam gevoel van twijfel. Ik kon met al mijn getwijfel terecht bij mijn lief, maar uiteindelijk moet je zélf kiezen wat je belangrijk vind in het leven en het zelf gaan doen. Niemand kan eindeloos je hand blijven vasthouden en je pamperen totdat je er bent, en niemand kan die keuzes voor je maken, hoeveel de ander ook van je houdt.

Mijn werk voor Art Rotterdam heet ; en is een reïncarnatie van zo'n eenzaam moment: van die keer dat ik me zó onzeker voelde over de toekomst, dat ik besloot mee te doen aan een medicijnonderzoek om bij te verdienen (terwijl dat misschien niet eens nodig was). Net als destijds zal ik nu een aantal dagen vastzitten aan een infuus. Net als toen zal ik dit doen in naam van de kunst en mijn carrière als kunstenaar (oh yeah, hehe). Maar wat er nu anders zal zijn, is dat ik niet meer alleen in een hospitaalkamertje zit. Naast mijn bed zullen twee stoelen staan voor gezelschap. Ik nodig je bij deze van harte uit om langs te komen. I'll be all eyes and ears. Geen smartphone, geen laptops. Vijf dagen lang, van 11:00 – 19:00 geen afleiding (enkel echte ziekenhuisprakjes eten uit van die sexy tafeltje-dekje-dozen, haha!).

Het leven neemt weer een loopje met me

En de grap is nu; mijn werk staat klaar in mijn atelier. En stel nou dat ik dadelijk met trompetgeschal geadopteerd word door een galerist of belangrijke verzamelaar… dan is mijn hart stiekem eigenlijk al bezig met het volgende plan, en heb ik straks misschien helemaal geen zin om eindeloos hetzelfde kunstje te blijven herhalen, omdat ik met mijn hoofd en hart stiekem al bij 'the next big thing' zit… terwijl dit misschien hét moment is waarop mijn gefreubel uit het verleden wel eens lucratief zou kunnen gaan worden.

Waarom leven, waarom?!

artrott

Intentie

Goeie vraag; waarom… De afgelopen vakantie heb ik een hoop nagedacht over het toverwoord 'intentie'. Dus niet 'wat ga ik doen?' maar 'waartoe doen ik de dingen die ik doe'; Wat brengt het mij en de ander? Waar gaat het om? Rijk worden, beroemd zijn, een spannend leven leiden, blijven leren, troosten? Waarom doe ik wat ik doe? Steeds kwam ik weer uit op hetzelfde antwoord: ik moet doen waar ik blij van word en waar ik energie van krijg, want alleen dan heb en hou ik de motivatie om eindeloos bij te blijven schaven. En blij worden, dat gebeurt me als ik contact maak met mensen door verhalen te vertellen. Of dat nu met een 'high-brow' knutselwerk is of met deze lekkere 'low-brow' blog. Tuurlijk, je kunt niet alleen maar doen wat je leuk vindt; iedereen mot nassen en de huur betalen. Maar als iets niet noodzakelijk is, waarom zou je jezelf dan blijven kwellen?

Sprong

Zo besloot ik deze week dus weer een sprongetje te wagen: de stekker uit één van mijn freelance klussen trekken. Ik ga het komende halfjaar mijn spaargeld opvreten, mijn tijd besteden om deze blog een flinke trap op z'n staart te geven (wie weet vervangt het dat freelance-inkomen dan wel gewoon. Ik ga het in ieder geval proberen!) en werken aan mijn nieuwe super-secret kunstproject. Iets met muziek en performance en een

sprookjesachtige, beeldende droomwereld.

Vanaf 22 september post ik op het Instagram account van Yeds dagelijks foto's van mijn nieuwe geheime project (met muziekfragmentjes). So I will keep you posted on that one ;) Lekker man! Dit geeft me energie. In ieder geval genoeg om op dagen als vandaag met tegenwind van windkracht 7 sterk toch weer mijn weg naar huis te vinden.