De 2 fases van geluk vinden

Ik weet niet zeker of ik het al eens eerder heb opgebiecht, maar stiekem ben ik al sinds mijn 12de ontzettend fan van Oprah Winfrey. Zonder haar Oprah show had ik hoogstwaarschijnlijk ondertussen niet meer op deze aarde rondgewandeld. En was ik ook nooit geïnspireerd geraakt om deze blog te starten. Om verhalen verteller te worden. Om de hulp weer door te geven. En dan had ik ook nooit al jullie hartverwarmende mails en berichten kunnen lezen, waarin jullie schrijven hoe mijn gênante, openhartige eerlijkheid jullie soms helpt om verder te gaan.

Hoe belangrijk het ook is om optimistisch naar het leven te kijken, als voorwaarde om er iets van te kunnen maken, toch schuilt er altijd een gemene angel in deze boodschap van maakbaarheid. En van de week had ik daar een eye-opener over. Wat al die moderne goeroes vaak over het hoofd zien, is dat de weg naar geluk uit twee fases bestaat. Eén van het vechten voor je basisbehoeften en één van perfectioneren (sublimeren). Laat ik ze bij deze eens grondig uit elkaar trekken.

Waarom?
Die twee fases worden dus maar al te vaak door elkaar gehaald. En dat vind ik oneerlijk. Want hoe kan je iedere dag dankbaar zijn voor alle positieve dingen om je heen, als je partner ziek is, je inwoont bij je schoonfamilie omdat je te weinig geld hebt voor een eigen woning, je je lichamelijk uitgeput en ellendig voelt van het goedkope en met suiker volgestampte eten omdat dat het enige is wat je kunt betalen… Tsja, het kan wel… dankbaar zijn… voor die schoonouders die je opvangen bijvoorbeeld… heel eventjes.
Maar een mens kan niet onophoudelijk van wilskracht gebruik blijven maken. Als je je in deze fases bevindt, is er meer nodig:

Fase 1 - Knokken voor je ziel
Ik ga het even – super wetenschappelijk – filosofisch aanpakken. Wat heeft een mens nodig om ervoor te zorgen dat hij/zij niet wordt verslonden door stress en zorgen? Om een beetje rust te hebben, zodat er ook weer ruimte ontstaat om ‘dankbaar’ te kunnen zijn, liefdevol en vol van aandacht te zijn voor mensen om je heen. Laat ik vanuit mezelf spreken; wat ik nodig heb om dat te kunnen:

1 - Mijzelf fit en gezond genoeg voelen om mijn bed uit te komen en om achter mijn bureau aan de slag te gaan .
2 - Zeker weten dat ik vandaag en ook de komende drie maanden te eten heb
3 - Zeker weten dat ik de komende zes maanden een plek heb om te wonen die warm en enigszins schoon is.
4 - De mogelijkheid om die plek enigszins huiselijk aan te kleden, al is het maar met een poster op de muur en een vaas met bloemen
5 - Geld om stappen te kunnen zetten om het beter te krijgen: om een opleiding te kunnen volgen, als dat nodig is om een betere baan te krijgen bijvoorbeeld. Geld om überhaupt naar een sollicitatiegesprek te kunnen reizen.
6 - De hoop, voortkomend uit een logisch plan of kloppende strategie, dat deze situatie niet altijd zo zal blijven; dat het uitvoeren van het plan zal helpen om ooit deze fase van enkel knokken achter me te laten
7 - Zo weinig mogelijk geboden, verboden en bedreigingen van allerlei slavendrijf-achtige sancties van idiote werkgevers, UWV of andere misplaatste instanties en profiteurs der ellende, terwijl ik voor mijn leven aan het knokken om er wat van te maken .
8 - En als het even kan: iemand die af en toe even naar me wilt luisteren. Niet om mijn problemen voor me op te lossen. Maar om minder eenzaam te zijn. Om me een mens te kunnen voelen.

En dan?
Volgens mij zijn dat geen bizarre eisen. Volgens mij zijn dat universele basisbehoeften waar ieder mens recht op heeft zolang hij/zij zijn best maar doet om vooruit te komen. En dan heb ik nog makkelijk praten… ik heb gelukkig geen last van psychische problemen die me in de weg staan of me onderweg doen verdwalen. Maar genoeg lieve mensen om me heen wel. Kunnen we als samenleving niet liever zijn voor deze mensen en meer helpen? Ieder mens heeft recht om zich tenminste op bovenstaande punten te kunnen ontwikkelen. Hoe hard het ook knettert in je hoofd!

'’A nation’s greatness is measured by how it treats its most vulnerable members’’ - Mahatma Gandhi

Goed, dat bepleit hebbende: wat doen we dan als we het redelijk voor elkaar hebben? We hebben te eten, een huisje voor onszelf dat niet lekt en waar we onze kont kunnen keren, een plan voor de toekomst om mee verder te bouwen, kennis en informatie om gezond te blijven en genoeg geld om ook daadwerkelijk voldoende gezond te kunnen eten… Wat dan?

Fase 2 - Teruggeven aan je ziel
Dan kom je pas op de plek, waar we het kunnen gaan dagdromen om te bedenken wat het doel van ons leven is. Om te bedenken hoe je misschien weer wat aan anderen kunt (terug)geven. Natuurlijk kunnen sommige mensen dit al in ‘fase 1’. Sterker nog, ik denk dat het die mensen zijn die onder grote stres en rottige omstandigheden kunnen nadenken over een hoger door voor hun leven, over delen en teruggeven, dankbaar zijn en verantwoordelijk zijn voor je stemmig en houding t.o.v. anderen ondanks je ellende, diegene zijn die het snelste uit ‘fase 1’ wegkomen. Maar waar ik voor pleit is dat we het niet van mensen mogen eisen dat ze in staat zijn om na te denken over dit soort ‘hogere levensdoelen’. Als jij dat wel kunt; top! Ik ben blij voor je dat je dat kunt! Maar projecteer je eigen talent niet op een ander. ‘’Don’t tell a man what to do, if you want be walking his steps, within his shoes’’. Maar goed. Toen ik het op een gegeven moment redelijk voor elkaar had, waren dit de vragen waar ik mee aan de slag moest, om zin te geven aan deze gekke, gekke toestand die het leven heet:

1 - ‘’Wat als ik oneindig veel tijd, geld, hulp en energie had. Ongelimiteerd. Wat zou ik dan doen met mijn leven? Welke dingen zouden mij dan het meest blij maken? Hoe zou mijn leven er dan op dagelijkse basis uit zien?’’
2 - ‘’Stel dat ik morgen onder een bus terecht zou komen en iedereen straks staat te grienen op mijn begrafenis. Wat zou ik dan willen dat anderen in eerlijke oprechtheid over mij zouden kunnen zeggen?’’
3 - ‘’Waar geef ik mijn geld aan uit: welke industrieën ondersteun ik met mijn aankopen?’’
4 ‘’Wat kan ik nu doen, met de tijd, energie en middelen, om daar een begin aan te maken?’’
5 - En als ik meer zeker ben van mijn visie: ‘’Hoe kan ik mijn tijd, energie en middelen vergroten, zodat ik mijn positieve invloed kan vergroten en verstevigen?’’
6 - En tenslotte: ‘’Wanneer ben ik tevreden en is het genoeg zodat ik niet leef om te werken, maar werk om te leven’’.

Hopelijk helpt mijn verhaaltje om minder aan jezelf te twijfelen, zodat je die ballast alvast niet meer met je mee hoeft te zeulen. Ik wens je succes, waar je ook staat! Liefs - Jesje