Zo kom je van je schaamte voor je lichaam af

bodyshame2

Wat zit het leven toch vol fijne tegenstellingen: ben je 18, zit je kop vol jeugdpuistjes en durf je jezelf niet te laten zien. Ben je 28, dan bekruipt je stilletjes de onzekerheid of je jezelf nog wel kunt laten zien. Dat laatste gevoel loopt parallel met de veranderingen die je lichaam opeens sinds je 27ste onaangekondigd inzet. Opeens is de tijd voorbij waarop je de ochtend na een keihard feestje, kreukel- en wallenvrij je bed uit kunt stappen. Opeens moet je truukjes gaan verzinnen om de boel weer in oude staat op te leveren. Ik heb gemerkt dat dat me het laatste jaar wat onzeker heeft gemaakt: al die veranderingen die zich plots aandienen. What's next?! Well... I don't worry. This is what's next for me...

Focus
Tuurlijk is het griezelig als je opeens ondekt dat je navel zonder overleg een centimeter richting het zuiden is verhuisd. Het geeft je een gevoel alsof je de controle over je lichaam verliest. Het is pijnlijk: ''Nu is het begin van het einde ingezet. Het wordt alleen nog maar kutter, niet beter'', dacht ik dan.
Je treft jezelf regelmatig starend voor de spiegel aan, checkend of het allemaal nog te doen is en er plots niets anders is veranderd. Soms wens je dat je een plastisch chirurch in je vriendengroep had die je met korting hier en daar een beetje op kon fluffen. Heel logisch...

...maar ik heb ook ontdekt dat die manier van kijken me nou niet echt blijer maakt. Op die manier ligt de focus namelijk op allerlei details van je lichaam... en weet je... al die details, daar gaat het eigenlijk niet om...

Take a step back
Vraag het eens aan je vriend (en durf 'm eens te geloven, in plaats van 'm meteen in twijfel te trekken). ''Wat vind je het mooiste aan mij?''. Wij vrouwen zijn vaak niet tevreden met dit antwoord, maar ik ben nu gaan begrijpen dat het wel echt zo werkt: ''Ik weet het niet, gewoon; alles'', Zegt hij dan. En eigenlijk is dat ook waar. Dit klinkt misschien cliché, maar het gaat uiteindelijk om alles wie je bent: Kijk je blij en zelfverzekerd uit je ogen? Durf je je mooi te kleden, te verzorgen en op te tutten zodat anderen je kunnen zien? Kortom: durf je er te zijn? Ik denk dat het daar vooral om gaat. Want dit geeft je charisma en uitstraling die als een soort stralenkanon z'n werk voor je doet.

Bloot
Een tijd geleden zat ik daarom zonder make-up, zonder bh, toeters -en-bellen en zonder allerlei eisen voor de spiegel. Gewoon te kijken: om een glimp op te kunnen vangen van hoe anderen mij mogelijk zien. En na een poosje bedacht ik me: ''Ik zou wel gek zijn om me te verbergen. Dit 'nu' komt nooit meer terug. Als ik nu zou besluiten dat bepaalde dingen niet meer zouden kunnen, krijg ik daar later spijt van. Dus fuck it. Dit ben ik.

Sinds dat besluit durf ik een stuk meer. En weet je: dat is echt fucking bevrijdend. Jammer dan wat een enkele ander en misschien van vind dat ik me niet meer zo verstop... en toen bedacht ik me: ''Dit is dan wat je wel wint, als je geen 18 meer bent''.